Міхась Южык

НОВЫЯ вершы з 2016 года

* * *
Вецер сцішыцца і стане
ветрыкам душэўным.
Можа, некага падмане
светлым і напеўным.

Можа, росная сцяжына
спыніцца ля рэчкі,
і гарачая каліна
вытчацца з далечы.

Сонца ўсходзіць - не заходзіць
толькі ў век дзівосны,
дзе блукае на свабодзе
прывід маладосці.

Крыкнеш: “Гэй!” - і толькі рэха
ўсклікне за пагоркам
вечнай праўдай чалавека,
радаснай і горкай.

* * *
Праяўляюся рухам
і адольваю смерць.
Злабадзённая скруха
прымушае сталець.

На пачатку тварэння
голым дрэвам стаю.
І сваё недаўменне
разуменнем паю.

Зелянее лістота,
прылятаюць чмялі.
І гараць пазалотай
аблачын караблі.

* * *
Згадкі куюцца пра страчаны час.
Момант зацішны.
На даляглядзе іскрыцца Парнас, ... Читать дальше »

Міхась Южык

 

* * *

Поле, поле, поле, шляхоў зашмат.

Доўга, доўга, доўга жывём на свеце.

Толькі, толькі, толькі – адзін парад,

пустацветам злятае квецень.

 

 

* * *

Наколькі можна ясна,< ... Читать дальше »

Міхась Южык

 

Вершы (зіма 2014/2015)

 

 

* * *

Вітаю цябе, зіма.

Вандроўнікам белым

ты ціха стаіш адна

над долам скалелым.

 

Табе яго накрываць

убраннем адзіным.

Табе навылёт не спаць

начныя гадзіны.

 

Таемнасць сваю ўнясі

ў пасёлак маўклівы.

Яшчэ ты мяне сасні

... Читать дальше »

Міхась Южык

 

ВЕРШЫ (восень 2014)

 

* * *
Бывае, светла, пранізліва
глядзіць прырода на нас.
Бывае яна капрызлівай,
дажджы хлюпочуць не ў час.

Але ўсёахопнай радасцю
нярэдка іскраць снягі.
Яны ад душэўнай марнасці
лечаць. І ад тугі.

Бывае, зірнеш – паверыш:
анёлы лунаюць там,
дзе рукавы мяцеліц
цягнуцца ў вокны нам.

Бывае, блакіт і ціша
раніцай. Снег гарыць
сонцам, што дахаў вышай
да вечара не збяжыць.

 

* * *
На два бакі свету гляджу –
на поўдзень і поўнач.
Я свой папярэдні маршрут
ніяк не запомню.

... Читать дальше »

* * *
Між сустрэч і развітанняў
горад замаўчаў.
Толькі мокрае світанне
і дыханне траў.

Горад спіць, бязлюдных вуліц
дрэва і бетон.
Як стагоддзі не мінулі,
так было спакон.

Між сустрэч і развітанняў
варта адпачыць.
Горад лёг. Ды хутка ўстане,
каб нанова жыць.

Горад спіць. Але паціху
ў глыбіні кватэр
нехта скрыпнуў, чутна слыху,
вер або не вер.

Нехта звонка рассмяецца
і заплача ўраз.
Сонца ў лужынах прачнецца,
прывітае вас.

 

* * *
Дом палюбіць, кватэру,
ложак і цёмны кут,
логава, дзе без меры
выпіў ужо пакут.

Там, дзе тварыў рагаты
справы штодня свае,
трэба паставіць краты
ў яве і ў галаве.

Сілай бярэцца сіла,
б’ецца святлом турма,
горкае стане мілым,
бурнай вясной – зіма.

... Читать дальше »

Міхась Южык

 

Вершы (зіма 2013/вясна 2014)

 

* * *

Мяжа, нібы камета,

суровая мяжа,

на цвёрдасці кастэта,

на даўжыні нажа.

 

Мяжа – далёкі востраў,

птушыны перазвон.

Мяжу спазнаць няпроста

на скрыжаваннях дзён.

 

Мяжа – блакіту высі,

дзе летуценні ўсе

ціхутка сабраліся

... Читать дальше »

Міхась Южык

Два перакладчыкі, або Навошта так рыфмаваць!
 
Даждлівым лістападаўскім днём маладая сям’я паэта Худасевіча знаходзілася ў маркоце і страху. Маладая жонка Алена палохалася выгляду і паводзінаў мужа-пісьменніка. Вярнуўшыся ўчора ўвечары з працы, па дарозе забраўшы дачку Машаньку з садзіка, а сына Ігарка – ад сястры, якая забірала яго са школы, Алена адчула ў кватэры надзвычай нездаровую атмасферу. З зачыненага кабінета мужа, куды ён яшчэ з аўторка забараніў заходзіць сямейнікам, не даносілася ні гуку. І тым не менш паэт там прысутнічаў, бо пах моцнага тытуню, паўзучы праз шчыліны дзвярэй, запаланіў усю кватэру. Двухпакаёвую, між іншым, і досыць цесную.
Такім чынам, увай ... Читать дальше »

Иван Петрович Шамякин является классиком белорусской литературы. Как бы кто ни относился к нему и его творчеству – факт есть факт, Шамякин летописец своей эпохи, настоящий инженер душ, всю жизнь пытающийся в них разобраться, равно как и в законах социума, мироздания. Многое ему удалось. Но писатель был лишь человек, живший в свое время и получающий достаточно ограниченную и искаженную информацию о мире («времена не выбирают, в них живут и умирают»). Поэтому, кстати сказать, наибольшие достижения прозаика Шамякина видятся мне именно в изучении души человека, осознании его как части социума и семьи. А также, что архиважно, в трансляции через творчество позитивного, созидательного мироощущения.
Шамякин прожил полноценную жизнь писателя, гражданина и семьянина. Познал человеческую сущность во многих гранях. Он не был каким-либо ущербным, типа Кафки, Марселя Пруста и Достоевского, в чем-то обделенным земными благами или здоровьем. Поэтому про ... Читать дальше »

Чарга (працяг) Пачатак ТУТ

... Читать дальше »

Чарга (працяг) Пачатак ТУТ

... Читать дальше »