Сайт Міхася Южыка Пятница, 29.03.2024, 16:08
Приветствую Вас Гость | RSS
Главная | Блог | Регистрация | Вход
» Меню сайта

» Наш опрос
Оцените мой сайт
Всего ответов: 90

» Форма входа

Главная » 2015 » Май » 31 » ВЕРШЫ (вясна 2015)
22:53
ВЕРШЫ (вясна 2015)

Міхась Южык

 

* * *

Поле, поле, поле, шляхоў зашмат.

Доўга, доўга, доўга жывём на свеце.

Толькі, толькі, толькі – адзін парад,

пустацветам злятае квецень.

 

 

* * *

Наколькі можна ясна,

наколькі можна строга

звяртаўся раб няшчасны

з малітвамі да Бога.

 

І так, бесперапынна

працуючы душою,

ён рушыў скрозь хвіліны

да вышняга спакою.

 

 

* * *

Давай не рабіць рэзкіх рухаў,

давайце не будзем рабіць.

Хоць памяці шкодная муха

кружляе і будзе кружыць.

 

І снайпер яе не застрэліць,

і плясне дарма мухабой –

а муха зігзагі нам чэрціць:

то ўвысь, то наўпрост пад табой.

 

Старайся або не старайся –

нервуе, а сядзіць – кусне.

Яна сабе, знай, забаўляйся.

Ды горка і моташна мне.

 

Пакінуў мінулае разам –

каханак, братоў, сваякоў.

Я досыць пражыў з імі часу.

Аднак у нас розная кроў.

 

Не гены і не пражыванне

ў кватэрах яднаюць людзей.

Такое ў паэта прызванне –

уцёкі ад шумных падзей.

 

Паэт быццам пасынак ночы,

І там – не прамая радня!

У ёй толькі сцішана крочыць,

каб выйсці ў народзіны дня.

 

Міхаіл Южык, дзед

 

Мой дзед застаўся маладым.

Ён Мішам быў, як я.

Пайшоў звычайным радавым,

наўкол вайна.

 

Я ўсё жыццё яго не знаў,

ды верыў, што калісь

ён вернецца з вайны назад,

каб з намі жыць.

 

Аднак сумуе навіна:

з зямлі ніхто не ўстаў,

мой дзед, калі прыйшла вайна,

у бітве паў.

 

Ён пад Смаленскам недзе знік

без крыжа і груда.

Што думаў ён у гэты міг –

скажы, вада.

 

І бацьку ў Гомелі майго

выхоўвалі дзядзькі,

дзе Сож чароўнаю ракой

цячэ ў стагі.

 

 

* * *

У гітары маёй многа гукаў,

толькі як навучыцца вымаць

іх, каб радасць ці горкая мука

не працягвалі ў корпусе спаць?

 

Пальцы слухацца як мне прымусіць,

каб чуллівымі сталі яны

і выносілі ў яркай спакусе

на прастор залатыя званы?

 

Дзе настаўнік, які мне раскрые

нот таемнасць, мелодый душу?

Не старэюць гітары старыя.

Я надзею пакуль не гашу.

 

 

* * *

Слёз маіх не спыніць.

Госпадзе, памажы!

Хіба так можна жыць?

Льюцца з крыві дажджы.

 

Дзе я сапраўдны, дзе?

Камень і пустата.

Рыбка ў рачной вадзе,

цёмная там вада.

 

Ды і плыву супроць

плыні. Навошта так?

Некаму ў горле косць.

Некаму яркі знак.

 

Госпадзе, крыж малы

не падыму падчас.

Цяжкія дрэў ствалы

і надрываюць нас.

 

Праўда, ёсць у вады

месцейка ў чаратах.

Часта плыву туды,

лекую вечны страх.

 

 

* * *

Помню, казала бабуля ліхою,

чорнай гадзінай для нашай сям’і –

мы ўжо памерці табе не дазволім,

хочаш не хочаш, а неяк жыві.

 

Голас яе быў ласкавы, гарачы,

ды прадракаў мне пакуты і страх,

што я адведаю ў целе лядачым,

перш чым прыйсці ў недасяжнасць і прах.

 

Ты не спяшайся, казала бабуля,

мне ўжо за восем дзесяткаў гадоў.

Зведала страты, і зведала кулі,

тыя, што ў сэрцы сядзяць з чорных пор.

 

Ты не спяшайся, бо Божая міласць

хутка пакажа дзялянку тваю,

дзе папрацуеш па сцёртыя жылы,

я ж пра цябе ў небе песню спяю.

 

Свет без бабулі даўно абязгучыў,

толькі партрэт яе побач з Хрыстом

нас азірае паглядам гаючым,

абараняе ад пошасцяў дом.

 

 

* * *

Рэчышча ціхай Свіслачы,

вербы над ім.

Гэта з маленства выскачыў

радасны дым.

 

Праўда замкнёнай старыцы

моўкне ў гадах.

Песня аб ёй складаецца

ў жоўтых жытах.

 

Там пад вярбою з вудаю

– гэта не я?

Рэчка пярэсціць цудамі

ў водблісках дня.

 

Ліпень дажджлівым месяцам

стаць не хацеў.

Бацька і маці свецяцца –

сонца між дрэў.

 

Сіла стагоддзяў цераз іх

вее з палёў.

Хлопчык бяжыць па беразе

мноства гадоў.

 

 

* * *

Госпадзе, нас пачуй,

хоць мы цябе не чулі.

Рану не залячу

ад нечаканай кулі.

 

Кулямі пасылаў

я ў неабсяжнасць словы.

Словы растуць між траў,

кветкамі стаць гатовы.

 

Ёсць, праўда, слоў цвікі

ў чорныя труны катаў.

Цэлыя слоў палкі

б’юць немату зацята.

 

Толькі з гарачкі раз

выпусціў слова злое,

кулю вярнуў мне час

ранай і дзікім болем.

 

Госпадзе, залячы,

вечнай любоўю рану.

Падаюць дзе ўрачы,

разам з Табою ўстану.

 

 

 

* * *

Рэчка мая – душа, рэчка лясная.

Цячэ пад шатамі дрэў, гушчарамі,

палянкамі, паплавамі наўзбоч балацін.

Пабліскае на ліпеньскім сонцы –

і сігае ў лясы.

Рэчка мая – душа, не любіць увагі,

з ветрам адно размаўляе рэчка мая.

Ад людзей перасохнуць баіцца,

як тысячы іншых рэк.

Пятляе між дрэў –

то светлы вячысты бор,

то гушчару непралазнасць.

Бруіцца чыстай вадой, ціхая рэчка.

Я неяк яе згубіў, падмануты,

што душа мая – буйнае неабсяжнае мора.

І парус панёс на яго абшар,

а потым парваўся.

Не памятаю выплыў як,

амаль патануўшы.

Затым доўжыў звілісты шлях

да радзімы,

рэчкі,

душы.

 

Рэчка мая – душа, рэчка лясная.

Явай цябе і ў снах з плачам вітаю.

 

Птушак, стракоз, вады прагну гаючай.

Колькі гадоў стаяў хістка над кручай.

 

 

* * *

Мы стаялі з табой ля акна.

Вечаровая барва гасла.

І пакой выпіваў да дна

нашу еднасць і наша шчасце.

 

Мы стаялі, рука ў руцэ,

цеплыня з цеплынёй сышліся.

Сонца ўперыла свой прыцэл

у акно, нібы ў нашы жыцці.

 

І здавалася, што цякла

ліхтароў вечаровых рэчка,

з ціхіх вуліц скрозь тоўшчу шкла,

разам з зорак патокам стрэчным.

 

І сябры, якіх не было,

ды якія заўсёды з намі,

дасылалі сваё цяпло,

што адольвае лёд і камень.

 

Мы стаялі. Пакуль стаім,

жыць не трэба, і можна марыць,

што на ўсходзе аблокаў дым

пераносіць спакойна ў старасць.

 

Мы стаялі. Рука ў руцэ,

цеплыня з цеплынёй сышліся…

 

 

* * *

Погляд на рэчы дзіўны,

погляд такі:

спрытна бягуць хвіліны

ва ўсе бакі.

 

І ад дзвярэй дарога

ў дальнюю даль.

Дзён насамрэч нямнога.

Мала, на жаль.

 

Нам пражываць хвіліну

трэба за дзве.

Пройдзеных тыдняў спіны.

След на траве.

 

Памяць з дзіравым мехам –

сцёртыя дні.

З горам або са смехам

іх памяні.

 

Творчасць адна жывая –

мора без дна.

Хвалямі ў сонцы грае

вечна яна.

 

 

* * *

У слова майго – вераб’я – голас адзін,

у слова майго – вераб’я – тысяча зім.

 

І зімаваць пад страхой страшна яму,

скрозь маразы чакаць нашу вясну.

 

Слова жыве, пакуль ёсць куды жыць.

Цягнецца, не парваць, тонкая ніць.

 

Крыламі ля акна слова ўзмахне,

як прывітанне вам, вам – ад мяне.

 

Слова маё – не маё, птушкі палёт.

Толькі не трэба так – птушку аб лёд.

 

Дый не злавіць яе. Можна – любіць.

Цягнецца, не парваць, дзённая ніць.

 

 

* * *

Холадна. Як адагрэцца вясной

людзям без сэрца?

Гэта крыві немінучы застой.

Цёмныя дзверцы.

 

І на паляне, дзе стыне мой род

вам на пацеху,

аж па паўгода ляжыць коўзкі лёд –

ехаць і ехаць.

 

Холадна. Справа ў застойнай крыві,

а не ў пагодзе.

І як не можаш стаяць, то плыві

рыбай па лёдзе.

 

 

* *

Сярод горных пародаў зла,

ям адчаю

на дарогах даўно цяпла

не страчаю.

 

Кожны крок цяпер па нагах

б’е бязбожна.

Ды не вывучыўся ступаць

асцярожна.

 

Дрэвы хіляцца ля ракі

п’юць вадзіцу.

Сярод іх ад людской тугі

мне б забыцца.

 

Бор сівы запрашаў даўно

на той бераг.

Ды глыбокае ў рэчкі дно,

глыбей веры.

 

Птушка, птушачка нада мной,

аблачыны…

Не заплакаць душы жывой

без прычыны.

 

Беларусь, правядзі мяне,

дзе азёры

мочаць кудлы лясной траве,

лечаць гора.

 

Сярод горных пародаў зла,

ям адчаю

я, радзіма, твайго цяпла

пагукаю.

 

Просмотров: 757 | Добавил: NORAD | Рейтинг: 0.0/0
Всего комментариев: 0
Имя *:
Email *:
Код *:
» Поиск

» Календарь
«  Май 2015  »
ПнВтСрЧтПтСбВс
    123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

» Архив записей

» Друзья сайта
  • Официальный блог
  • Сообщество uCoz
  • FAQ по системе
  • Инструкции для uCoz


  • Copyright MyCorp © 2024