Міхась Южык

НОВЫЯ вершы з 2016 года

* * *
Вецер сцішыцца і стане
ветрыкам душэўным.
Можа, некага падмане
светлым і напеўным.

Можа, росная сцяжына
спыніцца ля рэчкі,
і гарачая каліна
вытчацца з далечы.

Сонца ўсходзіць - не заходзіць
толькі ў век дзівосны,
дзе блукае на свабодзе
прывід маладосці.

Крыкнеш: “Гэй!” - і толькі рэха
ўсклікне за пагоркам
вечнай праўдай чалавека,
радаснай і горкай.

* * *
Праяўляюся рухам
і адольваю смерць.
Злабадзённая скруха
прымушае сталець.

На пачатку тварэння
голым дрэвам стаю.
І сваё недаўменне
разуменнем паю.

Зелянее лістота,
прылятаюць чмялі.
І гараць пазалотай
аблачын караблі.

* * *
Згадкі куюцца пра страчаны час.
Момант зацішны.
На даляглядзе іскрыцца Парнас, ... Читать дальше »