* * *

Чакаю зіму, калі снегам чысцюткім
пакрыюцца раптам двары,
калі завіруха парывам магутным
наведае садзік стары.

Я буду глядзець на стварэнне рэалій
найноўшых і змоўкну на міг.
Адкрыюцца зроку раскошныя далі,
і ўловіць дзівоснае слых.

Чакаю зіму. Не слату і бясснежжа,
а гурбы па першы паверх,
такіх маразоў, што бязлітасна рэжуць
і колюць праз футравы мех.

Пад снегам паснуць застарэлыя крыўды,
каб змыцца вясновай вадой.
Пры снезе мякчэй і танчэй краявіды
і тварык дзяўчынкі адной.

Мы будзем цяпло ашчаджаць па крупінках
і будзем яго раздаваць
так шчодра, як неба ссыпае сняжынкі
ў бяздонную горада кадзь.

Чакаю зіму, што заносіць сцяжыны,
малюе нанова сляды. 
Балючых узгадак панурыя спіны
запырскае снег малады.


* * *

Бывае, лісцік міл ... Читать дальше »

* * *

"За што ты гоніш мяне? –
пытаўся Хрыстос у Паўла. –
Як сябра майго кранеш – 
мне след нанясеш крывавы.
Крывавай дарогай ісці
табе ў накірунку іншым,
няходжаных пуцявін
адольваць балюча вышы.
Язычнікаў цытадэль
даю табе ва ўладанне...”
І Павел з калень глядзеў,
як Госпад раптоўна кануў.
І зноўку цяжкі замок
вісіць на дзвярах Нябёсаў.
А Паўлу – разбег дарог;
абапал – пяскі і росы.
Не крыж пры канцы, а меч
вісіць непазбежнай карай.
Пакуль жа – ланцуг сустрэч,
пакуль жа – крыляюць мары.
На Вечнасці рубікон
кіруе народы Павел.
Самому ж – вязніц загон
і меч, што жыцця пазбавіў.


* * *

"Што можа выйсці з Назарэта? –
смяяліся так з веку ў век.
– Хто можа там явіцца свету,
які ні ... Читать дальше »