* * *
Скажы нарэшце, што ты хочаш,
душа, заблудная ў тумане?
Глядзі сумленна, вочы ў вочы,
не бойся скаргаю параніць.
Мы раз’ядналіся з табою
на віражах і перакатах,
дзе час сплываў нямой вадою
і заліваў даўгі і страты.
Скажы, душа, вятры якія
цябе занеслі ў край далёкі –
туды, дзе парасткі тугія
папрарасталі скрозь аблокі?
Чаго шукаеш на прасторах,
дзе туманы і верас шэрхлы,
дзе далягляд крутыя горы
праменнем высвеціў памерклым?
Не чую галас. Толькі вочы
твае сінюткія застылі...
Гляджу ў іх позіркам сірочым,
а вецер вохкае і вые.
| 