* * *
Сталёвае сонца кінула
праменне на горад каменны –
зімовыя промні стылая
на горад душы нязменны.
Мне сонца такой абузаю
на вуліцах горада стала,
што змоўкла раптоўна музыка,
якая ў дварах гучала.
Насельніцтва горада ціхае
ад сонца ў кватэры збегла,
дзе мышы цяпер музыкамі
скрабуцца ў сухую цэглу.
Аўтобусы і тралейбусы,
легкавікі ды трамваі
ад сонца, як тыя бейбусы,
без толку цяпер пасталі.
Па вулках завея соўгае
сцюдзёныя хвалі. Сцены
зіхцяць афарбоўкай строгаю –
сталёваю і нязменнай.
Зімовае сонца ў горадзе
з’явілася нечакана;
праменне ў паўночным холадзе
вярэдзіць і соліць раны.
Навошта надзеяй цешыцца,
калі да вясны далёка...
А сонца сварлівай цешчаю
ўсё зыркае праз аблокі.
* * *
Мяце і мяце порсткі вецер
лісцё і людзей, і час,
калыша сухое вецце
і радуе рухам нас.
Мы так тужліва здранцвелі
ў спякотнай дзён чарадзе,
дзе спалі, спалі і елі
без гора і без надзей.
А вецер мяце мятлою,
ганяе дым з каміноў,
памкненні ўздымае роем
і пыл з гарадскіх муроў.
Людзі шыбуюць жвава,
бягуць, хто куды, цяпер –
налева, затым направа,
мяняючы свой намер.
О, вецер, халодны порсткі,
ганіцель крывей людскіх,
змятае жыцця абноскі,
звастрае і зрок і слых.
Глядзіце на цуд небывалы,
што творыцца тут наўкол:
усё, што трывала спала,
скачкамі дратуе дол!
|