* * *
Каб увайсці ў Іерусалім
і адшукаць свой скон,
прынесці полымя і дым
і раз’яднаць закон;
каб фарысейская рука
ўказала на той крыж,
які выстойвае ў вяках,
што подыума выш;
каб быць распятым і паўстаць,
ашаламіўшы свет,
каб вучням за вячэрай даць
таемны запавет;
каб тыя потым пабрылі
па бездарoжжы дзён
і на пакутніцкай крыві
засноўвалі закон,
які закліканы стаяць
мурамі вышай гор,
які антыхрыстава раць
штурмуе з даўніх пор;
каб апраўдаць прарочы крык
за тоўшчаю вякоў,
каб кожны чалавеча звык
да цяжкасці шляхоў,
якія мучаць ды імкнуць
паўзверх зямлі туды,
дзе ў Недасяжнае вядуць
цяпер Яго сляды.
* * *
Кім мы станем пасля, як закрыем павекі
не на міг, не на ноч, а ў магільнай цішы?
Проста трупам, дзе высахлі кроўныя рэкі,
проста памяццю, той, што каштуе грашы?
Мне адказвалі многія, толькі пытанне,
перажыўшы адказы, нанова ўстае:
кім мы станем пасля, як суцішым дыханне,
як дадзім угнаенне парослай траве?
Кім мы станем пасля? Не чакайце адказу,
без яго лёгка жыць і сыходзіць лягчэй.
"Кім мы станем пасля?!” – я гукаю шторазу
тым не менш у бязмоўную вусціш начэй.
* * *
Каменьчык, што ў душы на дне,
наводзіць думы.
Гасцюе вечар у мяне
з таемным сумам.
Гляджу на поля далягляд,
дзе крочыў прама,
дзе векаваў калісьці сад
за белай брамай.
Не страшыць восені прыход,
адно ўздыхаю,
што не крануўся цёплых вод
чужога краю,
што ў запаветныя палі
не забрыдалі
ступні мае... Святой зямлі
не зведаў далі.
* * *
Важкі мяшок за плячыма вісіць –
жарсцяў цяжар.
О, каб змагчы мне калі прытушыць
вечны пажар...
Полымем буйным гару што ні дзень.
Талай вады
дзе адшукаць, каб напіцца з калень,
збыцца бяды?
Вецер, што ў твар б’е на кожным шляху,
жывіць агонь.
Думак пякучых тугую раку
слухае скронь.
І кіламетры згусцелай вады
жвава цякуць –
колеру меднай падземнай руды
бурная муць.
* * *
Што на свеце зразумець не проста,
тое выклікае сцяты гнеў.
Пачынаюць пагалоскай злоснай
людзі свой нянавісці пасеў.
Майстар піша і малюе гэтак,
нібы ён найпершы на зямлі
дакрануўся першатворных кветак
і дарэшты зведаў карані.
Хоць вакол гавораць: не старайся,
да цябе ўсё ўзнікла і сплыло, –
хай гарыць святло ў майстэрні райскай
і ў пякельны змрок глядзіць акно.
Ён стварае свет, які лунае
па-над морам выплаканых слёз;
ён падманшчык, што на сон чытае
казку пра сінічак і стракоз.
Што яму сусветныя завеі
і зямная тленнасць усяго,
калі ёсць хвіліна, што сагрэе
існасць адзінокую яго...
Люстэркі
Я ў пакоі стаяў, а па сценах віселі люстэркі,
пасылаючы ў розных выявах абліччы мае.
Напалохана іх назіраў нейкім зрокам памерклым,
нібы вечар вакол, нібы ноч у душы настае.
А між тым асвятлялася дзіўная зала яскрава,
грала музыка маршы, і чуліся спевы і смех.
Кідаў позіркі я ўзад, уперад, налева, направа –
адусюль выскаляўся адзін – мне чужы! – чалавек.
То не я! Хоць нікога няма і не будзе
ў гэтай зале пустой, дзе ад музыкі сцены трашчаць.
Адышлі, адспявалі, адмучылі тэрмін свой людзі –
сталі зданямі ўжо, якіх будуць адно ўспамінаць.
Я ж выразна лаўлю неспатольныя іхнія стогны,
словы песень, дзе боль і туга па не здзейсненым тут.
Толькі целаў не бачу, што поруч у люстрах замглёных
пастаяць бы маглі... ці патанчыць, каб збыцца пакут.
У люстэрках крывых бачу твару і постаці ўздрыгі.
То не я! Бо ціхмяную, горкую ведаю існасць сваю.
Нейкі вырадак, клоун, нахабнік, дзве пысы барыгі...
"Божа, дай мне люстэрка сапраўднае!” – страсна малю.
А за сценамі стогнуць і выюць ужо, не спяваюць,
і становіцца музыка з кожным акордам гразней і гразней.
Ды, скажонае люстрамі, нешта кудысь адлятае...
Слепну я... і звідушчваю раптам, і бачу ясней.
То не сцены, а лес, не люстэркі, а з возера блікі,
што світальнае сонца шпурляе ў істоту маю.
Зеляніну і водары, птушак абуджаных крыкі
пазнаю,
пазнаю,
пазнаю,
пазнаю,
пазнаю....
| 