З усіх чалавечых інстынктаў каханне саступае па сваёй сіле аднаму толькі голаду. Бо інстынкт голаду ахоўвае ад памірання самае блізкае для чалавека – уласнае эга. Палавы ж інстынкт супрацьстаіць ужо выміранню роду. З аднаго боку, для прыроды род важнейшы за індывідуума. З другога, з індывідуумаў складаецца род. Таму ні пра які род не можа ісці гаворка, калі індывідуумы сканаюць ад голаду. Чаго не адбываецца з прычыны асноўнага інстынкту – патрэбы ў харчаванні.
Аднак варта зазначыць, што палавы інстынкт бывае мацнейшы за інстынкт самазахавання: шматлікія рамэа і джульеты канчаюць жыццё самагубствам, не ў змозе трываць пакуты неспатоленага палавога інстынкту. Жаданне палавых зносінаў і звязаныя з гэтым пакуты ў чалавека часта дасягаюць невыноснай, крытычнай сілы. Вялізная колькасць злачынстваў здзяйсняецца на гэтай глебе. І толькі апрытомнеўшы ад дэмана жарсці, часта ў турме, чалавек пачынае ўсведамляць усю недарэчнасць свайго ўчынку, у якім ён слугаваў насамрэч не сабе, а ненатольнаму дэману роду.
Інстынкт роду настолькі неадхільна ачмурае чалавека, што эгаістычна шукаючы ў каханні сваёй і толькі сваёй асалоды, ён часцяком толькі пад старасць, калі суцішыцца палавая фізіялогія, пачытае цяміць, якой марыянеткай ён быў цягам дзесяцігоддзяў у руках той магутнай жарсці, што рэальна жыў не для сябе і нават не для шматлікіх каханых, а для таемнай, неадольнай, метафізічнай патрэбы.
Каханне ёсць прынадай, на якую чалавека ловіць вопытны і няўмольны вудзільшчык – Жыццё. І калі б прынада не была такая вонкава прывабная і на першы погляд салодкая, то ніхто б не згадзіўся дзесяцігоддзямі жыць з чужым целам, спалучаць пэўныя свае органы з яго органамі, атрымоўваць трывалую псіхафізічную залежнасць, несвабоду, тоесную наркаманічнай. (Наркаману таксама хораша са сваім палюбоўнікам – гераінам, а без яго хоць вешайся.)
Наколькі дзіка і вычварна, для неачмуранага родавым інстынктам погляду, глядзяцца палавыя зносіны, можна праверыць на прыкладзе гомасексуалізму. Здаровага чалавека ад яго ванітуе. Тое самае ванітуе гомасексуаліста ад выгляду нармальных, гетэрасексуальных палавых зносінаў. (Гомасексуаліста жаночыя выпукласці не ўзбуджаюць, а падаюцца залішнімі, дысгарманічнымі.) З абодвух пунктаў гледжання – гэта дзікунства, гідота. І адно знаходзячыся ва ўладзе і наркотыку інстынкту роду, чалавек не бачыць у гэтым не толькі нічога заганнага, а наадварот – найвышэйшую асалоду.
Што каханне – самы каварны зман, правяраецца не толькі процілеглымі пунктамі гледжання, а і тым фактам, як найчасцей расстаюцца людзі, што, здаецца, кахалі адно аднаго больш за жыццё, – разыходзяцца з узаемнай агідай, праклёнамі, часта бойкамі і затоенымі, шматгадовымі крыўдамі. А аб’ект кахання, якога мы цяпер ненавідзім, як правіла, анітрохі не памяняўся з часоў, калі мы яго так моцна любілі. Проста тады яго недахопы глушыліся палавым прыцягненнем, нашы ж асабістыя заганы не выяўляліся ў ягоных прэтэнзіях з той жа прычыны. Прыцягненне аслабла – і заганы паперлі на вочы як плесня.
Яшчэ. Ці стаў бы хто кахаць свой аб’ект, гэты ўвасоблены ідэал прыгажосці, калі ўявіць яго без скуры – гэтай танюткай абалонкі, што ператварае груду сырога мяса ў неверагоднае прыцягальнае хараство? Наўрад... А праўдзівей, каханне зменіцца агідай і жахам. А між тым усе прапорцыі цела захаваюцца і душа, уявім, застанецца той самай. Гэта фантазія, якая тым не менш паказвае ўмоўнасць палавога пачуцця, яго жорсткую інстынктыўнасць. На каханка са злупленай скурай наш арганізм не выдзеліць патрэбных для спаравання гармонаў. Што даказвае: каханне не залежыць ад волі чалавека, у ім няма як ягонай заслугі, так і заслугі партнёра. Яно служыць роду, прадукаванню здаровых нашчадкаў, а не палюбоўнікам, якія знаходзяцца ў змане. Палюбоўнік са злупленай скурай міжволі ўспрымецца нашай прыродай як анамалія, прырода ад яго адвернецца, і ніякім розумам і слушнымі довадамі не пераканаеш яе, што цела засталося нібыта такім жа прапарцыянальным, а душа – прыгожай. Не. Прырода беспамылкова вызначае: з гэтым аб’ектам, які не з’яўляецца жыццяздольным, здаровых нашчадкаў не нарадзіць; і камандуе: адыдзіся! "Клапан” закрываецца, каханне (якое ўяўлялася зліццём душ) рэзка заканчваецца.
Такі экстрэмальны прыклад мы даём наўмысна, для ўразумення сутнасці рэчаў; у жыцці, зразумела, здараюцца не настолькі рэзкія пераходы, якія, тым не менш, прымушаюць ахаладзець да палюбоўніка з прычыны пагаршэння ягонай знешнасці (жонка раз’елася, атлусцела, муж пастарэў, страціў патэнцыю і г.д.). Але ў каханні не меншую ролю адыгрывае сацыяльны аспект, пра які пойдзе далей размова.
Чалавек – істота сацыяльная. Таму родавы інстынкт не можа не разглядацца ў гэтым аспекце, і трэба вельмі пастарацца, каб не прыкмеціць, што пары ў пераважнай большасці ствараюцца па прынцыпе выгады. То бок партнёры прыкідваюць, што можна прыдбаць у палавой лучнасці і ці не з’яўляецца каханак ніжэйшы па сукупнасці фактараў. Як правіла, знешнасць і заможнасць спаборнічаюць паміж сабой, знаходзячы кампрамісы. Часцяком у каханні бедная прыгажосць (маладосць) мяняецца на багацце і старасць. Ніводзін стары грашавіты мяшок яшчэ не ўзяў сваёй палюбоўніцай старую і непрыгожую. Ніводная бедная красуня не аддалася беднаму непрыгожаму дзеду. Трэба выразна ўяўляць, што дэман роду вельмі пераборлівы і ніколі не згодзіцца панізіць свой статус.
Калі прыгажосць і маладосць прадаецца заможнай старасці, то родавы інстынкт супакоены тым, што будуць забяспечаны максімальна спрыяльныя ўмовы для нараджэння і гадавання нашчадкаў. Хай ад старога багацея маладзіца нараджае не бездакорна здаровых дзяцей – гэта кампенсуецца будучым матэрыяльным спакоем. У ідэале, канешне, бедная прыгажуня будзе імкнуцца сысціся і займець нашчадкаў ад маладога-прыгожага-багатага, але ж багацце і маладосць – рэчы ў сваім спалучэнні даволі рэдкія. Найчасцей на тое, каб прыдбаць статус заможнага чалавека, патрабуюцца гады, калі не дзесяцігоддзі. Таму шчаслівак, якія адхапілі сабе ідэальную палавіну, мізэрна малая колькасць. У то жа час гісторыя чалавецтва выдае цэлую галерэю так званых няроўных саюзаў, калі маладая жанчына спалучае свой лёс з багатым старцам. Гэта сацыяльна апраўдана, калі ўлічыць, што толькі ў апошнія гадоў пяцьдзесят колькасць багатых жанчын адчувальна ўзрасла. Раней жа маладая жанчына магла мець багацце, толькі паходзячы з нешматлікіх арыстакратычных радоў і атрымоўваючы пасаг як дарунак лёсу.
Неабходна заўважым, аднак, што агульнае правіла – грошы павінны ісці да грошай – захоўвалася заўсёды і існуе па сённяшні дзень. Гэта значыць, што багатыя людзі ў асноўным ствараюць сексуальныя пары ў межах свайго кола зносінаў. Багатыя і па цяпер амаль не перасякаюцца з беднымі, таму нават выпадку пазнаёміцца ў прадстаўнікоў гэтых супрацьлеглых полюсаў не надараецца. А калі ўжо багацце і беднасць лучацца родавай сувяззю, то канструкцыя на 90 адсоткаў такая: заможны лядачы старац, які па стане здароўя мусіць ужо адпачываць ад любоўных інтрыг, – і маладая прыгажуня з самым нізкім сацыяльным статусам, якая па сваёй бяспраўнасці павінна глядзець старцу ў рот і парушынкі з яго здзімаць (тады ён, магчыма, не абдзеліць яе ў завяшчанні).
Такім чынам, гандаль дэмана роду палягае ў наступным: кампраміс паміж знешнасцю і сацыяльным статусам. Ясна, што само паняцце знешнасці ўключае ў сябе паняцці маладосці-старасці, прыгажосці-выродлівасці і здароўя-нездароўя. Першы, стыхійны, пасыл ідзе ад яе вялікасці прыроды: ніхто не стане есці гнілы яблык, і таму індывідуум імкнецца выбраць партнёра, ад якога ў будучым народзяцца прыгожыя здаровыя дзеці. Гэта неразумны, інстынктыўны пачатак кахання. Аднак да яго тут жа далучаецца сацыяльны пачатак (разумны) – індывідуум ацэньвае, ці зможа гэты партнёр забяспечыць годнае жыццё яму і нашчадкам.
Па справядлівасці трэба ўвесці і трэці складнік кахання, які разам са знешнасцю і сацыяльным статусам рэальна ўплывае на канчатковае рашэнне дэмана роду. Гэта псіхалагічная сумяшчальнасць. Але ж з прычыны тонкасці і няпэўнасці гэтага аспекту большасць пар не ў стане прыняць яго пад увагу. Гэты складнік кахання самы каварны і знаходзіцца ў цяні двух папярэдніх; ён заяўляе пра свае правы найчасцей у самы нязручны момант – калі пачынае суцішвацца зман закаханасці і калі партнёры ўжо аблытаны дзецьмі і родава-сацыяльнымі сувязямі. Увесь драматызм сямейнага жыцця, усё тое, на чым трымаецца сусветная літаратурная драма, вынікае з псіхалагічнай несумяшчальнасці палюбоўнікаў і канфлікце яе з наладжаным побытам ды нязгаснай сексуальнай патрэбай. Душэўная несумяшчальнасць штурхае чалавека з кола сям’і, а шлюбны і бацькоўскі доўг не пускае. Толькі афіцыйная статыстыка разводаў (неафіцыйная куды больш красамоўная) паказвае, што адно невялікі працэнт сем’яў жыве гарманічна – у нармальным спалучэнні трох вышэйназваных складнікаў інстынкту працягу роду.
У сексуальным выбары людзей пануюць тыя ж правілы, што і сярод астатніх млекакормячых. Гэта натуральны адбор. Лепшыя гены (родавыя якасці) мусяць быць перададзены максімальную колькасць разоў, у той час як найгоршыя гены прырода лічыць за лепшае зусім не перадаваць. Таму самы варты ў гэтых адносінах мужчына можа мець за жыццё безліч палавых дачыненняў з самымі рознымі жанчынамі, а нягеглы прадстаўнік гэтага полу абмяжуецца мінімумам, а то і зусім пражыве без палавога партнёра. Прыкладна тое ж і адносна жанчын: прыгажосць нязменна падвяргаецца сексуальным атакам вялізнай колькасці мужчын, якія несвядома імкнуцца дзякуючы ёй палепшыць свой род.
Выключнасць сексуальных дачыненняў людзей сярод астатніх млекакормячых толькі ў шырыні крытэрыяў, па якіх адбываецца выбар партнёра. Пра сацыяльны крытэрый мы казалі вышэй. З сацыяльным жа мяжуе той фактар, што, акрамя цялесных вартасцяў, якія гарантуюць здароўе нашчадкаў, выбар ладзіцца яшчэ і па разумовым прынцыпе. То бок індывідуум намагаецца знайсці сабе такую палавіну, якая да ўсяго не абдзелена разумовымі здольнасцямі. Бо яны таксама перадаюцца нашчадкам. Розум у чалавечай супольнасці садзейнічае выжыванню і ўвогуле годнаму побыту. Таму да разумных чалавечыя адзінкі цягнуцца падсвядома, прырода ж тут адстойвае праз індывідуумаў выключна свае прагматычныя інтарэсы.
Аднак ёсць адна тонкасць, якае не дазваляе наўпрост казаць, што разумны мае на рынку кахання адназначную перавагу перад тупаватым і недалёкім. Рэч у тым, што каханне любіць уладу, непадзельнае валоданне аб’ектам, партнёрам. Гэтае непадзельнае валоданне патрэбнае прыродзе для стабільнасці сямейных адзінак (рэўнасць мае тую ж прыроду), бо толькі стабільныя сем’і здатныя прадукаваць здаровых і жыццяздольных нашчадкаў. Дык вось, з гэтай прычыны прырода ўступае як бы ў супярэчнасць сама з сабою. З аднаго боку, розум – бясспрэчна вартая якасць меркаванага партнёра. А з другога, розум жа не дазволіць індывідууму быць жорстка падпарадкаваным. Разумныя людзі, як правіла, цэняць сваю самасць і адзіноту, ім недапушчальна цалкам растварыцца ў іншым чалавеку і згубіць свой унутраны свет. Таму разумных падсвядома цураюцца і адначасова да разумных падсвядома імкнуцца, бо розум, як ужо адзначалася, несумненна перадаецца нашчадкам і робіць іх больш жыццяздольнымі ў соцыуме.
Часта можна назіраць такую карціну. Прыгожая, разумная і ганарлівая жанчына не мае сямейнага шчасця і пакутуе ад празмернай увагі да сябе разнастайных мужчын, якія не могуць з ёю ўжыцца. А непрыгожая дурніца лёгка знаходзіць сабе вартага мужа, раствараецца ў сямейным шчасці і дзецях. Мужчыны, трэба прызнаць, любяць дурніц, на якіх можна рэалізоўваць свае ўладалюбныя амбіцыі. Зразумела, прыгожая дурніца для іх лепшая за непрыгожую, але ж, на благі канец, падыдзе і такая – гэта будзе нашмат лепш, чым ваяваць з прыгожай разумніцай.
Да таго ж трэба ўлічваць, што ў каханні найважнейшы момант адыгрывае лібіда, якое строга не залежыць ад знешнасці, прыгажосці і розуму. Гэта – прыродная цяга да супрацьлеглага полу. Той, каму ад прыроды найбольш неабходнае спараванне, заўсёды лягчэй і хутчэй знойдзе палавога партнёра. Бо самі пакуты, якія прыносіць сексуальны інстынкт, для яго мацнейшыя. Як галодны шукае магчымасці наесціся больш апантана, чым не галодны, так і чалавек з моцным лібіда, будзь ён і непрыгожы і неразумны, пакладзе ўсе сілы і пойдзе на любыя хітрыкі і ўніжэнні, каб наталіць гэты інстынкт.
Меркаванне некаторых мысляроў наконт таго, што сапраўднае каханне – тое, якое бурыць муры, прымушае ісці за сваім аб’ектам на край свету, а са стратай яго прыводзіць да самагубства, – абгрунтавана ідэальным спалучэннем генаў закаханых, такім спалучэннем, ад якога народзяцца найбольш жыццяздольныя нашчадкі, – гэтае меркаванне я не магу падзяліць. Нягледзячы на ўсю слушнасць довадаў на карысць гэтай тэорыі, яна не ўлічвае важнага моманту, а менавіта таго, што каханне бывае непадзеленым, аднабаковым і дасягаць пры гэтым не меншай моцы, чым падзеленае. Таму казаць пра адзіную волю сляпой прыроды ў гэтым аспекце няслушна. Бо відавочна наступнае: дэман аднаго роду штурхае свайго прадстаўніка да сексуальнага аб’екта, у той час як дэман роду гэтага аб’екта таму працівіцца. Адзін чалавек бачыць свой ідэал так, што часта абсалютна не супадае з меркаваннем гэтага ідэала. Прасцей: Саша да шаленства кахае Машу, а Маша да яго абыякавая; і адначасова Маша моцна кахае Васю, які на яе не зважае, бо бачыць свой ідэал зусім у іншым абліччы.
Цяпер паспрабуем разабрацца з атрыбутамі чалавечай знешнасці, якая з’яўляецца вызначальнай для полаў і выклікае прыцягненне або адпрэчванне. Можна сцвярджаць аксіёмай, што жанчынападобныя мужчыны не падабаюцца жаночаму полу і, наадварот, мужчынападобныя жанчыны не выклікаюць у мужчын сексуальнага пожаду. Усё, здавалася б, проста ды ясна і не трэба далей тлумачыць. І тым не менш звернем увагу на тое, што ў прыродзе не бывае нічога беспрычыннага і беспадстаўнага, кожная дробязь мае свой сэнс. Так і са знешнасцю. Жаночая фігура прыцягальная для мужчын не таму, што яна такая прыгожая, а таму што мае сваю прыродную мэтазгоднасць. Спакон веку чалавецтва стала дзяліць сацыяльныя функцыі па палавым прынцыпе. Жанчыны выношвалі нашчадкаў, таму не маглі доўгі перыяд займацца паляваннем ды іншай цяжкай фізічнай працаю. Раней кантрацэптываў не было, таму стан цяжарнасці для здаровай жанчыны быў перманентным. Гэта штурхала соцыум да выразнага падзелу абавязкаў сваіх адзінак.
Жанчыны займаліся гадаваннем нашчадкаў і ўтрыманнем хатняга агменю, унутранай гаспадаркай, тады як мужчыны, вызваленыя прыродай ад абавязкаў цяжарнасці, бралі на сябе іншыя грамадскія функцыі – палявалі, ваявалі, выконвалі тамлівую фізічную працу. З гэтай прычыны знешні выгляд полаў цягам тысячагоддзяў набыў выразна адрозныя рысы. У жанчын звузіліся плечы, пашырыўся таз, з’явіліся выпукласці (грудзі, ягадзіцы, клубы), якія раней заміналі б фізічнай актыўнасці, а цяпер, пры падзеле сацыяльных функцый, стваралі запас тлушчу, неабходны для кармлення нашчадкаў. Вялікія жаночыя выпукласці здавён цаніліся ў сексуальным аспекце – не з-за сваёй прыгажосці як такой, а з прычыны жывучасці роду. Жанчына з шырокім тазам лягчэй і бязбольней трывае роды, вялікія грудзі даюць больш малака, а тлушч на клубах дазваляе паспяхова перанесці перабоі з харчаваннем і не загубіць плод.
Але варта зважыць на тое, што празмернасць у жаночых формах ніколі не цанілася мужчынскім полам. Прычына ў наступным: залішне развітыя формы, хоць і спрыяюць прадукаванню нашчадкаў, усё ж замінаюць галоўнаму – у барацьбе за выжыванне, бо змяншаюць спрыт і фізічную вынослівасць, а таксама наўпрост пагаршаюць стан здароўя. Да таго ж існуе крытычнае атлусценне, пасля якога жанчына страчвае рэпрадукцыйныя функцыі. Таму рэальны стэрэатып прывабнай жанчыны цягам тысячагоддзяў сфарміраваўся наступны: невысокая, ладна скроеная, з вузкай таліяй і ў меру шырокімі сцёгнамі, у меру вялікімі грудзьмі і ў меру поўнымі клубамі ды ягадзіцамі. Такі целасклад найболей аптымальны ў плане як выжывання роду ў цэлым, так і ў плане выжывання самога індывідуума, які не страчвае цягавітасць і спрыт.
Аднак за апошнія гадоў пяцьдзесят у цывілізаваным свеце жаночы ідэал рэзка змяніўся. Мэрылін Манро была апошнім увасобленым узорам, што выпрацоўваўся традыцыяй. За ёй і да сённяшняга часу ствараецца дамінавальны вобраз жанчыны, якая не здатная ні выношваць нашчадкаў, ні карміць іх, ні гадаваць іх, прыкладаючы фізічныя намаганні. Сучасны жаночы ідэал белай цывілізацыі – гэта высачэзныя, дыстрафічна худыя, пласкагрудыя, вузкабёдрыя эфемерныя істоты. Гэтакае ўцялесненае антыздароўе і антыпладавітасць. І гэта заканамерна. Сучаснаму цывілізаванаму чалавеку нашчадкі амаль не патрэбныя, яны замінаюць радавацца жыццю і самарэалізоўвацца. Інстытут сацыяльных падтрымак і пенсій дазваляе раскошу не абзаводзіцца дзецьмі, якія будуць у старасці цябе даглядаць і карміць. Чорную ж работу белы чалавек перавальвае на прадстаўнікоў Афрыкі і Азіі. Гэта своеасаблівая падрыхтоўка да сыходу белай расы з гістарычнай арэны. Бо зразумела, што, не нараджаючы дзяцей, яна хуткімі тэмпамі вымра. Адначасова самі па сабе хілыя індывідуумы выжываюць дзякуючы дасягненням навукі і медыцыны, ім не патрэбны моцны целасклад, спрыт і вынослівасць. Функцыі рук і ног выконваюць аўтаматы, аўтамабілі, фізіялогію мацуюць лякарствы. Людзей жа для рабскай працы на белых народзяць чорныя і жоўтыя расы.
Імкненне да жаночай худзізны набыло апошнім часам характар вар’яцтва і займела свой тэрмін – анарэксія. Гэта псіхічнае захворванне, пры якім жанчына свядома адмаўляецца ад ежы, баючыся папаўнець і страціць сексуальную прывабнасць, ідэал якой навязваецца тэлевізарам і глянцавымі часопісамі. У выніку арганізм пераладжваецца так, што ўжо не прымае ежу, і жанчына без адпаведнага прымусовага лячэння памірае ад дыстрафіі.
Тым не менш, нягледзячы на істотныя змяненні ў стэрэатыпах апошнім часам, галоўны прыярытэт у родавым адборы ідзе па накатанай каляіне вонкавых палавых прыкмет. Жанчын, як і раней, збольшага вабяць мужныя палавая партнёры: фізічна моцныя, у нечым брутальныя, з вялікай мускульнай масай, высокім ростам, з грубаватымі манерамі і грубаватым жа голасам. А мужчыны ўсё яшчэ працягваюць у сваёй большасці імкнуцца да жанчынападобных каханак: з неразвітымі плячыма, з адносна кволай мускульнай масай, з дастаткова вялікімі жаночымі выпукласцямі, маленькімі кісцямі рук і ступнямі, з мілавідным тварам і тонкім пяшчотным голасам; па-ранейшаму аддаецца перавага жанчынам невысокага росту.
Адзін толькі рост цела вельмі істотна ўплывае на магчымасці сексуальнага выбару. Нізкі мужчына заўсёды мае ў гэтым праблемы. Часцяком вялікія людзі (Напалеон, Байран, Пушкін, Лермантаў, Чэрчыль) былі невысокія і кампенсавалі гэта выбітнымі якасцямі ў іншых сферах жыцця. То бок невысокі мужчына падсвядома імкнецца або накачаць мускулы, або разбагацець, або займець уладу над людзьмі з дапамогай мастацтва ці зброі – усё гэта насамрэч для таго, каб павялічыць свой статус на рынку кахання. Багатага і ўплывовага будуць кахаць, незалежна ад яго росту, прыгажосці і ўзросту. У той жа час адзін толькі высокі рост, пры абсалютнай адсутнасці іншых станоўчых якасцяў, робіць мужчыну прывабным для патэнцыйных партнёрак.
Што датычыць жанчын, то назіранні паказваюць адваротнае: невысокія мініяцюрныя дзяўчаты маюць большы выбар палавых партнёраў. І сапраўды, іх могуць дамагацца як нізкія, малыя мужчыны, так і высачэзныя, волаты. Бо сацыяльны статус мужчыны не паніжаецца ад нізкай партнёркі, тады як на высокую жанчыну з нізкім палюбоўнікам людзі глядзяць з непавагай, маўляў, магла б адшукаць сабе больш вартага каханка, каб не псаваць род нізкарослым. Сярэдняга росту жанчыны – пры, зразумела, прывабнай знешнасці – таксама не маюць асаблівых праблем з палюбоўнікамі, хоць прыкметна саступаюць мініяцюрным саперніцам, асабліва калі ў тых багатыя формы і харошанькі тварык. А вось высачэзныя жанчыны заўсёды мелі істотныя праблемы з палавым выбарам. Сярэднестатыстычны мужчына камплексуе перад жанчынай, якая вышэйшая за яго ростам. Такім жанчынам трэба шукаць высокіх мужчын. Складанасць гэтага пошуку ў тым, што ўсе высокія мужчыны моцна цэняцца на рынку кахання і разбіраюцца на ўра мініяцюрнымі і сярэдняга росту жанчынамі, якія дамінуюць у людской супольнасці.
У прынцыпе, каб не сацыяльны фактар і выкліканы ім псіхалагічны бар’ер, то высокія жанчыны ў глыбіні душы не супраць сысціся з невысокім мужчынам. Больш за тое, ён насамрэч для іх больш патрэбны, чым мужчына высокі. Бо толькі з нізкім мужчынам высокая партнёрка зможа выправіць родавае адхіленне і нарадзіць нашчадкаў сярэдняга, а значыць, дамінавальнага росту. Аднак большасць жанчын апасаецца косых позіркаў з боку соцыуму на сябе і свайго нізкарослага партнёра. Тыя ж высокія жанчыны, што адольваюць такі псіхалагічны бар’ер, як правіла шчаслівыя ў асабістым жыцці з невысокім партнёрам, бо ён як бы пасылаецца ёй самой прыродай для паляпшэння дамінанты нашчадкаў. У інтымным жа жыцці рост не мае асаблівага значэння. Вядомыя выпадкі, калі ў нармальнай жанчыны муж карлік.
Гэты прынцып пераносіцца на іншыя якасці партнёраў: кожны шукае ў палюбоўніку выпраўлення сваіх слабых (ці адмоўных), празмерных якасцяў: агрэсіўны імкнецца да спакойнай, худы да поўнай, тупаватая да разумнага, лідэр да аўтсайдэра і г.д. Бо на выхадзе, у нашчадках, худзізна кампенсуецца паўнатой, агрэсія спакоем, тупасць разумнасцю і г.д. Важна: разумны рэдка сыходзіцца з разумным таму, што розум мае на ўвазе дамінаванне, а яго лягчэй дасягнуць, сышоўшыся з партнёрам невялікага розуму.
Такім чынам, большасць пар трымаецца прыроднага парытэту: мужчынскія індывідуумы і вышэйшыя і цяжэйшыя за сваіх партнёрак у абсалютнай большасці выпадкаў; і – разумнейшыя. Таму падрахуем істотнае: найбольш прывабныя на рынку кахання высокія мускулістыя разумныя мужчыны і стройныя мініяцюрныя жанчыны з багатымі формамі і невялікага розуму. (Што мужчыны любяць харошанькіх дурніц – гэта шматвяковая аксіёма.)
Цяпер варта зазначыць, што як толькі грамадства губляе свой патэнцыял, як толькі выжыванне родаў перастае вымагаць вялікай фізічнай сілы (як гэта адбываецца з белай цывілізацыяй), то прырода рэагуе не марудзячы. У цывілізаваным свеце, які мала працуе фізічна і не зазнае частых глабальных войнаў, перастаюць прадукавацца мужчыны-воіны і жанчыны, здольныя нараджаць і гадаваць шматлікіх здаровых нашчадкаў. У мужчын зніжаецца мускульная маса, нягледзячы на звышякаснае харчаванне; паніжаецца вынослівасць сардэчна-сасудзістай сістэмы, знікае агрэсія і маральныя прынцыпы мужнасці, так званы мужчынскі характар. Бо насамрэч сапраўдным мужчынам і сапраўднай жанчынай быць вельмі цяжка. Мяркуйце самі: гісторыя чалавецтва – гэта гісторыя войнаў і барацьбы з прыроднымі стыхіямі. Мужчыны спакон веку ваявалі і цяжка змагаліся за кавалак хлеба для роду. Жанчыны ж не ваявалі, але працавалі не менш цяжка, да таго ж насілі, нараджалі, кармілі і выхоўвалі дзяцей.
Цывілізаваная сучаснасць зняла з абодвух полаў практычна ўсе функцыі: войнаў, цяжкой фізічнай працы і нават выношвання і гадавання нашчадкаў. Ідэал сучаснай пары каханкаў: мець многа грошай, асабліва не ператамляючыся на працы, а грошы гэтыя траціць "на сябе”: якасную ежу і шматлікія забавы. Калі ж здараецца няшчасце зацяжараць, то медыцына заўсёды кваліфікавана і бяспечна вызваліць іх ад гэтай праблемы. У прыродзе ўзнік крытычны парадокс: палавы акт, які самой прыродай накіраваны на адно – працяг роду, выкарыстоўваецца белым чалавекам на 99,9 адсоткаў з дакладнасцю да наадварот: не зацяжараць ні ў якім разе. Адсюль татальны развал інстытута сям’і ў "белым” свеце і захворванні жаночых палавых органаў – гэтым чынам прырода працівіцца і карае.
З маральнага пункту гледжання аборт нічым не адрозніваецца ад забойства неразумнага немаўляці. Але чалавек мае ўласцівасць замяняць прыроднае чуццё віны на грамадскае апраўданне: аборты дазволены, значыць нічога заганнага тут няма. Насамрэч жа кожная другая сям’я цывілізаванага свету – гэта забойцы-змоўшчыкі, групавыя забойцы і месца ім у камеры смяротнікаў. Можна схавацца за грамадскімі законамі, аднак ад сумлення і Божага суду не схаваешся: яны рэжуць сваіх дзяцей і нават не хаваюць, а выкідаюць трупы на сметніцу. Гэты грэх пануе над людзьмі ўсё жыццё і выліваецца ў шматлікія няшчасці, хваробы, заўчасную смерць; прыродзе не патрэбныя бясплодныя і яна сцірае іх з твару зямлі.
Нежаданне людзей белай цывілізацыі дзяліць прыродныя функцыі паміж поламі прыводзіць да таго, што рэзка павялічваецца адсотак гомасексуалістаў, які можа зрабіцца крытычным. Гомасексуалізм – гэта прыхаваная боязь несці крыж свайго полу, таму што, як ужо казалася, быць мужчынам і жанчынам (сапраўднымі) вельмі складана, адказна. Мужчына ў нармальных умовах – гэта прадстаўнік групы рызыкі (войны, стрэсы, жыве менш за жанчын). А нармальная жанчына – гэта пастаянная цяжарніца і парадзіха з усімі звязанымі з гэтым фізічнымі невыгодамі. Жанчыну засмучаюць непаслушэнствам дзеці, ёй памыкае, а часам і б’е, муж. Ад лесбіянкі ж, сваёй партнёркі, не зацяжараеш, і кулак у яе не такі важкі. А спадару гомасексуалісту не трэба ўдзельнічаць у мужчынскіх разборках, ваяваць, біцца, ну і партнёр-гомасексуаліст не прынясе непажаданы прыплод. Адным словам, добра ўсім, акрамя таго, што не нараджаюцца нармальныя дзеці і соцыум хутка перастае існаваць, замяшчаючыся іншым, больш прымітыўным (азіяцкім, афрыканскім) і жыццяздольным соцыумам.
Яшчэ колькі слоў пра гомасексуалізм. Назіранні паказваюць, што ніякага апраўдання ў плане генетычнай схільнасці пры такіх перверсіях быць не можа. Гомасексуалізм мае ўсе прыкметы граху, накшталт п’янства, курэння, алкагалізму, наркаманіі, мацюкання і г.д. Сказаць, што нехта прыродай запраграмаваны стаць наркаманам – глупства. Проста ў аднаго такі псіхічны склад, што ён малаверагодна падсядзе на іголку; склад жа псіхікі другога дае большую верагоднасць трапіць у залежнасць. Аднак значна больш, чым генетыка, на разнастайныя заганы ўплывае асяроддзе. Напрыклад, у войску і на турэмнай зоне амаль усе кураць і мацюкаюцца. Ці значыць гэта, што ў войска трапляюць усе са стоадсоткавай схільнасцю да курэння? Абсурд. Тое самае і з гомасексуалізмам – асяроддзе, дзе ён дазволены і нават сацыяльна вітаецца, спараджае новыя і новыя адзінкі гомасексуалістаў, якія б пры іншых умовах не ўпалі ў садомскі грэх.
Але ж вернемся да кахання ў нармальных яго праявах. Бо нават у гетэрасексуальным плане інстынкт гэты ў сілу сваёй магутнасці ўяўляе сур’ёзную небяспеку для яго носьбітаў – для ўсіх так званых нармальных людзей. Для ўтаймавання гэтага інстынкту і максімальнага яго накіроўвання на карысць як індывідуумаў, так і супольнасцяў, чалавецтва не прыдумала нічога лепшага, як звычайная, спакойная і шматдзетная сям’я. Толькі там звер кахання надзейна закілзаны і пры пэўных спрыяльных умовах не толькі зусім небяспечны, але і ласкавы. Каб усе жанчыны мелі сем’і і перасталі глядзець "налева”, то 99 адсоткаў чалавечых грахоў і злачынстваў зніклі б з твару зямлі. Аднак гэтага не адбываецца праз розныя прычыны, шматстайнасць якіх у рамках гэтага раздзела я не бяруся разгледзець.
Назаву толькі асноўную: татальная і перманентная нераўнамернасць усяго існага – у тым плане, што пэўны адсотак мужчын самой прыродай прызначаны для максімальнай перадачы сваіх звышжыццяздольных генаў, тады як яшчэ большы адсотак мужчын – пустацветы, якія калі і перадаюць свае гены нашчадкам, то робяць гэта вяла і не ў стане зрабіць з гэтых нашчадкаў здаровых і сацыяльна актыўных людзей. Адсюль – адзінокія або незадаволеныя жанчыны, якіх мусяць абслугоўваць гіперактыўныя самцы-мужчыны, што называецца – гуляць налева. Такія мужчыны могуць за жыццё стварыць некалькі сем’яў, шчыра кахаць жонак і быць выдатнымі бацькамі да пэўнай мяжы – пакуль не пачуюць уладарны покліч прыроды на стварэнне новага роду. Тады яны, як правіла, рэзка ахалоджваюцца да ранейшай сям’і, абсалютна забываюць жонак і нават дзяцей і з не меншым імпэтам будуюць новае гняздо, дзе выводзяць новых нашчадкаў. Усё ў іх абсалютна шчыра і гарманічна. Яны часта някепскія людзі, проста цалкам кіруюцца прыродным інстынктам, супрацьстаяць якому не ў змозе.
І ўсё б выдатна, каб пасля такіх актыўных самцоў не заставаліся раскіданыя гнёзды з колішнімі жонкамі і дзецьмі, каб яны, імкнучыся да новай самкі, не бурылі яе існую сям’ю, каб не спараджалі сваімі паводзінамі грэх, што расце нібы снежны ком і налеплівае на сябе новыя і новыя душы. Таму свет "патанае ў граху” і грэх гэты, прынамсі так бачыцца, непазбыўны. Прымусіць замужніх жанчын не паддавацца на спакуслівы покліч гіперсамца – тое самае, што розумам утаймаваць сваё жаданне наталіць голад. Бо гэта голас усеўладарнай прыроды, якая патрабуе дзейнічаць на яе карысць, то бок прадукаваць здаровых, сацыяльна і сексуальна актыўных нашчадкаў. А яны найбольш плённа нараджаюцца ад гіперактыўных мужчын, якія з’яўляюцца разбуральнікамі чужога сямейнага шчасця. Замкнёнае кола. Выйсце з яго, як паказвае гісторыя чалавецтва, толькі ў рэлігіі (прыклад: мусульманскія краіны) і жорсткіх правілах соцыуму (пабіванне няверных жонак каменнем). Словам, дэману роду можа супрацьстаяць толькі страх Божы і страх смерці (як кара за нявернасць). Цывілізаваны ж свет, свет белых людзей, даўно пазбавіў сваіх адзнак ад гэтых двух страхаў. Таму грэх і звязаныя з ім пакуты раскілзаныя.
На тэму кахання можна размаўляць бясконца, але ўсё на свеце мае свае разумныя межы. Таму трэба сяк-так закругляцца. Пазначым толькі асобныя моманты, што былі вышэй упушчаны, а таксама яшчэ раз акцэнтуем увагу на ўжо разгледжаных вузлавых пытаннях гэтай праблемы.
Інстынкт роду ўсяго жывога настолькі важная рэч, а імкненне працягнуць чалавечы род – рэч важная, так бы мовіць, у квадраце, што прырода парупілася надзяліць чалавека найвышэйшай сексуальнасцю сярод усіх млекакормячых. Чалавек, у адрозненне ад большасці сваіх жывёльных сабратаў, гатовы да спаравання цэлы год і круглыя суткі. Пачынаючы з гадоў дванаццаці і нярэдка да сямідзесяці пяці гадоў нармальны мужчына захоўвае рэпрадукцыйныя функцыі. Гэтым фактам прырода нібы падкрэслівае выключнасць чалавечага племені, важнасць задачы, якую яна на яго ўскладае і сваю турботу за наяўнасць яго на твары зямлі. Прырода прадугледжвае і тое, што чалавеку наканавана мець вельмі мала часу на любоўныя гульні – з прычыны звышзанятасці асноўнай задачай: перайначваць сусвет. Таму чалавек мусіць быць здольны спаравацца пры любой зручнай магчымасці, быць перманентна гатовы да гэтага, як салдат да каманды "ў ружжо”.
Каханне ў людзей, як ужо адзначалася, моцна абапіраецца на сацыяльны фактар. Яно як бы пастаянна азіраецца на соцыум, а таксама выкарыстоўваецца індывідуумамі для прасоўванні па сацыяльнай лесвіцы. Асноўная схема такога ўзыходзячага руху: маладосць ці прыгажосць мяняюцца на багацце ці ўладу.
Вакол інстынкту роду, без перабольшвання, круціцца львіная доля чалавечых варункаў, а таксама літаратура, мастацтва, музыка і спадарожныя ім кінематограф, тэатр ды інш. Вузлавы канфлікт і рухальны механізм тут наступны: індывідуум хоча аднаго, а дэман роду жадае іншага. Калі гэтыя жаданні супадаюць – чалавек кароткі тэрмін шчаслівы; калі разыходзяцца (што спрэс і паўсюдна) – чалавек пачынае пакутаваць. Найвялікшыя літаратурныя шэдэўры ("Пакуты маладога Вертэра”, "Анна Карэніна”, "Рамэа і Джульета” і г.д.) – менавіта пра гэты адвечны канфлікт.
Блуд з’яўляецца безумоўным грахом і, як усякі грэх, спараджае ланцуговую рэакцыю, дзе ў пакуты ўцягваюцца ўсё новыя чалавечыя адзінкі. Дзіцё, выгадаванае ў сям’і, дзе бацькі не любяць і здраджваюць адно аднаму, рэдка здольнае ў будучым стварыць здаровую сям’ю. А толькі ў такой сям’і сярэднестатыстычны чалавек можа мець адноснае шчасце і паўнавартасную самарэалізацую. Таму ўсе рэлігіі свету надаюць такое агромністае значэнне шлюбу, яго непарушнасці, таму разводы, здрады і блуд так асуджаюцца ў грамадстве, а часам і сурова караюцца. Бо для чалавецтва няма нічога асабіста-недакранальнага, нельга ўявіць нікога па-за соцыумам, у якога ёсць на асобнага чалавека ўсе паўнамоцтвы. За парушэнне законаў соцыуму людзі нясуць пакаранне. Размова пра тое, што двое кахаюць адно аднаго, будзь яны "чужыя” жонкі-мужы, гомасексуалісты ды інш., і што нікому да гэтага не павінна быць справы, – размовы на карысць бедных. Грэх мае ўласцівасць распаўзацца як ракавая пухліна, таму традыцыйнае грамадства заўсёды ўмешвалася ў асабістыя заганы людзей, каб не атручваліся гэтым ядам пакуль што здаровыя яго адзінкі.
Гомасексуалізм, калі яму не выставіць заслону, вядзе да паўнапраўнасці аднаполых шлюбаў, а значыць, да права ўсынаўлення сіротаў такімі сем’ямі, а значыць, да гадавання ўшчэмленых маральна чалавечых адзінак, а ў перспектыве і да сямейнай педафіліі з усімі вынікаючымі наступствамі. Бо хутка ў законе будзе прапісана: калі дзіцё не супраць, то педафілія дапускаецца (па аналогіі: два гомасексуалісты не супраць – і гэта законна). Падобны падыход разложыць грамадства данельга і прывядзе да катастрофы, якой скончылі Антычнасць, Старажытны Рым і яшчэ некаторыя цывілізацыі. На месца высокацывілізаваных маральных вырадкаў зазвычай прыходзяць варвары, якія шануюць паняцце здаровай гетэрасексуальнай сям’і.
|
