(Склад, назва і змест файла цалкам адпавядаюць кнізе)
Міхась Южык
АнтыРЫФМАР
зборнік паэзіі
1. РЫФМАР
* * *
Няведанне – гэта шчасце,
няздорава многа ведаць.
Няправільна лягуць масці,
агулам наваляць беды,
калі адкрываць калоду,
падглядваць чужыя душы,
цікавіцца тайным сподам,
дзівіцца на свет нязрушны.
Тады апануе зайздрасць,
і жах разбярэ, няйначай,
і станем няўмольна падаць
у бездань з адчайным плачам.
Няведанне будзем клікаць,
лагоднае існаванне…
Ды позна – з цягучым рыкам
у Лету надзейна канем.
* * *
З усіх нездавальненняў цьмяна-шэрых
адна незадаволенасць сабой
смыліць і надакучвае без меры,
і развінае роздумаў сувой.
Яна ўва мне. А я ў яе палоне
зрабіць і кроку гожа не магу.
Яна і ў снах суцішных не патоне,
і гонар мой асадзіць на бягу.
О, неразлучныя, нялюбыя і злыя,
шыбуем з ёй па змане і нудзе.
Намуляна ў яе абдоймах шыя,
нямашака спакою анідзе.
І трызніцца прыстанак даляглядны,
калі сабой здаволюся зусім.
Няхай памру. Ды верад мой закляты
развее час, як ад кастрышча дым.
* * *
Белы конь праімчаўся па шляху,
вершнік прывідам цьмяным на ім
пахіснуўся і ўскрыкнуў ад жаху,
і, здаецца, зваліўся зусім.
Ноч скрывала выявы і рухі,
ноч туманіла вочы мае.
І не бачыў я вершніка скрухі,
і не чуў яго рухі ў траве.
Нейкі час белы конь капытамі
гулкі стук на шляху адбіваў.
Сціх і ён. Толькі вецер садамі
з нізкіх яблынь пялёсткі страсаў.
* * *
Хіба можна даць веры вачам:
папялішча ды шулы збуцвелыя;
калі летась, даўней, вечнасць цэлую
тут стаялі і вёска і храм?
Воддаль зараснік зараз і цень,
ды каравыя вербы прыснулыя
над засохлым ручвом, дзе мінулае
ў дол сышло, як жыццёвы агмень.
Цвеліць травы вятрыскі павеў,
плачуць вербы на глебу збяднелую…
Тут калісьці, даўней, вечнасць цэлую
па-над гонямі крыж зіхацеў.
* * *
Няведаннем чорным і белым
ахоплены, выйшаў на шлях;
ён кратаў нагою нясмелай
камення дарожнага страх.
Але распаляла вандроўка
нязноснага сэрца агонь.
Гушчэчы адольваў ён лоўка,
праз ямы скакаў, нібы конь.
Ішоў, і нястрымнае нешта
падсцёбвала хлопца імпэт.
Скараліся пасткі і межы,
шырэй паўставаў Боскі свет.
Струменіла сонца у вочы
скрозь лісця вясновага вязь.
Ён крочыў. Цярпліва і моўчкі
збягаў у Бясконцае час…
(поўны тэкст зборніка загружаецца па спасылцы ўверсе)
| 