* * *
Я бачу нас на паплаўку,
які на хвалях мізарнее.
І чую музыкі тугу
праз шчыльную гадоў завею.
Там смуглая твая рука
маю кашулю абвінае.
Берагавога маяка
агонь у моры патухае.
Мы танцавалі вечар той
сярод натоўпу ў рэстаране.
Імчаў пад намі хваляў рой
і біўся ў бераг, што за намі.
Цяпер тадышні паплавок,
дзе прытуліўся рэстаранчык,
далёка ў акіян уцёк
і знік у штармавой гайданцы.
Аднак, як памяць паласне
і ўскіне з ледзяной пасцелі,
я бачу ў матавым паўсне
берагавыя акварэлі:
той рэстаранчык-паплавок
і хваляў бег пад сонцам нізкім.
Твой ціхі чую галасок –
такі далёкі... такі блізкі.
| 